John en Liam McCluskey
In deze rubriek willen wij telkens iemand aan u voorstellen die iets te betekenen heeft, of gehad heeft, in het Limburgse volleybal. Voor de eerste nieuwsbrief mochten wij op een druilerige zondagvoormiddag voor een gezellige babbel op de koffie gaan bij vader John en zoon Liam McCluskey.
Het verhaal begint bij een 17-jarige Engelsman uit Bradford die te horen kreeg dat hij door een blessure aan de knie geen contactsport meer mocht beoefenen, en dan maar op school volleybal ging proberen. Hoe raar een dubbeltje soms rollen kan: amper zes maanden later mochten 6 ploegmaats naar een selectietraining voor de nationale jeugdploegen in Londen gaan. Op het laatste moment moest één van hen afzeggen. Omdat de treintickets toch betaald waren vroegen zij John om mee te gaan. En zo was hij enkele dagen later voor het eerst geselecteerd. Met deze nationale selectie nam hij deel aan de Night of the Volleys in Lummen. En zo kreeg hij een aanbod om in Lummen te komen spelen, toen in 1ste provinciale. De rest is geschiedenis: John bouwde als spelverdeler een schitterende carrière uit bij een brede waaier aan clubs uit heel Limburg. Het absolute hoogtepunt kwam tegen het einde van zijn actieve spelerscarrière. Hij speelde toen bij Halen dat in de toenmalig Ere-Divisie (nu Liga A) uitkwam. Met datzelfde Halen speelde hij ook Europees. Daarna begon hij aan zijn trainerscarrière, die hem ook al bij tal van Limburgse clubs bracht. Momenteel is hij actief bij Mavo Dilsen-Stokkem, en speelt hij zelf nog recreatief in de VKS competitie bij Provo Zonhoven.
De carrière van zoon Liam had ook zomaar een heel andere wending kunnen nemen. Als jonge knaap etaleerde hij zowel aanleg voor volleybal als voor voetbal. In die mate zelfs dat hij als 12-jarige mocht gaan testen bij KRC Genk. Hij haalde het net niet en ging een jaartje verder ontwikkelen bij Sporting Hasselt, terwijl hij in zijn jeugdjaren ook in Zonhoven, Hasselt en Maaseik, én bij de Limburgse selectie volleybalde. Net toen er opnieuw een uitnodiging voor testen bij Genk in de bus viel kreeg hij ook een uitnodiging voor de volleybalschool in Vilvoorde. Toen koos hij definitief voor volleybal. In zijn eerste jaren op de Topsportschool werd Liam op 2 posities uitgespeeld: receptie-hoek en libero. Pas later groeide zijn liefde voor de spelverdeling en trad hij zo in de voetsporen van zijn vader. Wat Liam wel jammer vindt, is dat hij als speler van de Volleybalschool geen wedstrijden meer bij een Limburgse club mocht spelen. “Dat is eigenlijk een gemiste kans om plaatselijk talent ook binnen de eigen provincie aan het werk te kunnen zien en zo een inspiratie te zijn voor andere ambitieuze jongeren”, vult vader John aan.
Met de nationale jeugdploegen nam Liam met redelijk succes deel aan tal van tornooien, waar hij regelmatig ook individueel in de prijzen viel als beste setter. Allemaal mooie herinneringen die deden dromen van meer. Voor het seizoen 2020-2021 keerde Liam terug naar Greenyard Maaseik, waar hij in de schaduw van de Iraanse topper Javad verder kon werken aan zijn ontwikkeling binnen een gemotiveerde en getalenteerde groep. Ook nu speelde het lot een grote rol: door het uitvallen van Javad werd Liam in de cruciale fase van de competitie en de play-offs plots voor de leeuwen gegooid, met dank aan de trainers en de ploegmaats die hem het volste vertrouwen gaven. “Jammer weliswaar dat wij in de play-offs het hoofd moesten buigen voor een uitstekend Roeselare. Maar vooral de nederlaag in de halve finale van de CEV-cup tegen Sint-Petersburg is nog altijd niet helemaal verteerd. 3-1 was het in Sint-Petersburg, thuis zetten we dat met een stevige 3-0 winst recht. Jammer genoeg gaven we een 14-10 voorsprong in de golden set nog helemaal uit handen, die set ging met 16-18 verloren. Weg finale.” Vader John heeft die match op video, maar heeft enkel nog maar de eerste 3 sets bekeken, de golden set doet nog te veel pijn.
Afgelopen zomer was voor Liam ook zeer goed gevuld: zo ging hij mee op stage met de Red Dragons in Polen, waar de Belgische ploeg in enkele oefenwedstrijden geconfronteerd werd met de nationale Poolse selectie onder leiding van Vital Heynen. Bij de Belgen waren enkel Jolan Cox en Arno Van De Velde er bij als anciens. Voor de jonkies was dit een geweldig leerproces. Daarna ging het naar Estland voor de Golden League. In de Final Four in eigen land viel Liam tot zijn grote ontgoocheling als 15de net buiten de selectie. Voor het EK was het lot hem dan weer wel gunstig gezind. Op weg naar een festival met vrienden kreeg hij telefoon om die dag nog de laatste training te komen meepikken omdat Valkiers last had van een blessure. Liam aarzelde niet, dropte zijn vrienden op het festival en trok direct richting sporthal. ’s Anderendaags zat hij op het vliegtuig richting Polen. Daarnaast blijft ook het WK U21 in Italië en Bulgarije een onvergetelijke ervaring. Volgens vader John zit er in deze lichting aardig wat talent dat het nog heel ver kan schoppen!
Een van de mooiste herinneringen van dit dynamische volleybalgekke duo: Maaseik speelde enkele jaren geleden de finale van de Beker van België U19 tegen Waremme. Coach John bracht bij matchbal de toen amper 14-jarige Liam in aan de opslag met een duidelijke opdracht over hoe en waar hij moest serveren. Als een koele kikker voerde Liam de opdracht perfect uit en serveerde de match uit met een ace.
Momenteel voelt Liam zich kiplekker bij Greenyard Maaseik. Hij is er zich ten volle van bewust dat hij nog kan en moet groeien. De eerste ambitie is dus om zijn stempel nog meer te kunnen drukken op zijn huidige ploeg. Als dat lukt zullen vader en zoon samen wel zien welke opportuniteiten zich nog aanbieden. De toekomst voor Liam ziet er alvast rooskleurig uit!
Nog veel succes gewenst aan beiden!
